Je lijdt het meest onder het lijden wat je vreest

Dit is een befaamde uitspraak die ik van Oma Sjaakie geleerd heb. Deze heeft Oma Sjaakie weer van haar oma geleerd. Een echte familie wijsheid dus. Het slaat in dit geval op mijn papa. Hij heeft 3 weken buikpijn gehad van de vulkaan en nu blijkt het allemaal voor niets geweest we gaan gewoon vliegen! Natuurlijk was er wel dreiging van die vulkaan, maar papa kan ook overdrijven.
We stonden op tijd op want ik had om kwart over 6 honger. Eerst lekker een flesje en daarna vonden papa en mama de tijd om zichzelf en mij aan te kleden. Op naar het ontbijt. Een heerlijk ontbijtbuffet met keuze te over. Ik at een broodje met smeerkaas en papa en mama deden zich aan allerlei andere lekkere dingen tegoed. Het was heel druk in het hotel en bij het ontbijt. Dit weekend begon namelijk de Giro d’Italia (De 3 weekse wielerwedstrijd die ook wel de ronde van Italië wordt genoemd) in Amsterdam. En alle wielrenners en hun begeleiders zaten bij ons in het hotel. Ze vonden me allemaal heel lief en gingen naar mij lachen.
Het was eindelijk tijd om naar het vliegveld te gaan. We pakken onze koffers en slepen ons de overvolle shuttle bus naar Schiphol in. Eenmaal aangekomen op Schiphol hebben we ingecheckt en een upgrade genomen. Eigenlijk moet ik bij papa en mama op schoot, maar omdat we extra beenruimte wilde en daarvoor betaalde kreeg ik mijn eigen stoel. Sterker we krijgen 5 stoelen! Dat heb ik als bewegelijk baby natuurlijk wel nodig. Heel snel waren we door de douane en gingen we weer drinken en eten. Mama een muffin met verse jus, papa Cola en appelgebak en ikkuh kreeg een lekker potje fruit. Dit was allemaal in no time op en we besloten te gaan winkelen. Buiten een speeltje voor mij hebben we niks gekocht. We gingen naar de gate en ook daar ging alles erg vlot. Voor we het wisten gingen we door de security en gingen we wachten tot het moment dat we het vliegtuig in mochten. Tot dan toe hadden we geen vertraging. Helaas ging het daar mis. We konden een uur laten boarden en de planning was dat we ruim 2 uur later zouden vertrekken. Plus een uur omvliegen. Dit was precies wat mijn papa voorspelt had. Boarden ging snel en het vliegtuig ging gelijk rijden. Er was hoop. Gaan we dan toch eerder. Helaas, we waren ingedeeld om tegen 3 uur (i.p.v. 12.15 uur) te vertrekken we reden weg van de gate naar een “ parkeerplaats” voor vliegtuigen waar we 1,5 uur moesten wachten in het vliegtuig zonder dat we zouden vliegen. Gelukkig hebben we extra ruimte.Ik heb die 1,5 uur wachten slapend doorgebracht. Maar we zijn gaan vliegen!
Eenmaal in de lucht ben ik heel lief geweest. Af en toe slapen, beetje eten en veel lachen. Maar 1250 kilometer omvliegen is wel lang. Eenmaal aangekomen op Washington Airport was onze vlucht al vertrokken. Eerst maar in de rij om het land binnen te komen. Er stonden ontzettend veel mensen en er waren niet meer dan 3 loketten open om mensen te helpen. We hebben daar ruim 2 uur staan wachten. Het werd nu zelfs spannend of we de laatste vlucht zouden halen en of er überhaupt plaats was op die vlucht. Dat ging allemaal zeer moeizaam. Na advies van het luchthaven personeel onze bagage maar wel doorgestuurd naar Orlando. Er was toch ruimte genoeg. Dit bleek uiteindelijk absoluut niet te kloppen. Iedereen had vertraging en de vlucht was overboekt. Gelukkig hebben we met veel kunst en vliegwerk een plaatsje kunnen krijgen in het vliegtuig. We komen niet eerder aan dan 00:00 uur Orlando tijd. Dat betekend 06:00 uur in Nederland. We zijn dan officieel 24 uur in de weer en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. In Orlando ging het super! Snel de koffers en de auto (Een hele mooie blauwe Chevrolet Impala). Nu lekker slapen, want wel zullen wel vroeg wakker worden.

Hoogtepunten van de dag:
1. We zijn er!
2. De Mooie Auto
3. Ons lekkere bedje

Tegenvallers van de dag:
De vlucht en het personeel van United Airlines